Γράφει η Τζένη Αναγνωστοπούλου
Στον κόσμο των επιχειρήσεων ο πιο συνηθισμένος τρόπος συνομιλίας και συναναστροφής συμπεριλαμβάνει τον πληθυντικό ευγενείας. Σύμφωνα με την Βικιπαίδεια αυτός ορίζεται ως εξής:
«Ο πληθυντικός ευγενείας αποτελεί απευθυντικό τρόπο συνομιλίας, που υφίσταται στην ελληνική καθώς και σε άλλες γλώσσες, κύριος στόχος του οποίου είναι να καταδείξει ευγένεια, σεβασμό ή επιπλέον κοινωνική απόσταση και έλλειψη οικειότητας». Κοινώς αποδεκτό, απολύτως κατανοητό και αδιαμφισβήτητα θεμιτό σε ένα εργασιακό περιβάλλον.
Για τον πληθυντικό της μεγαλοπρέπειας (Pluralis Majestatis) είναι γνωστό ότι στο παρελθόν, πολλοί βασιλείς χρησιμοποιούσαν πληθυντικό για να ανακοινώσουν τις αποφάσεις τους. Για παράδειγμα, η βασίλισσα Βικτώρια της Αγγλίας χρησιμοποιούσε το άρθρο «We» αντί για το «I». Λογικό για ανθρώπους που η εγωπάθειά τους έχει γράψει ιστορία.
Στα φοιτητικά μας χρόνια χρησιμοποιούσαμε τον ενικό της επιτυχίας: «πέρασα το μάθημα». Αλλά την ίδια εποχή, με την ίδια ευκολία εκτοξεύαμε τον ενικό της αδικίας: «με έκοψε». Μια ανώριμη συμπεριφορά σε μια δημιουργική ηλικία.
Εσχάτως, δια στόματος στελέχους της κυβέρνησης, μάθαμε κι έναν άλλον πληθυντικό: τον πληθυντικό της συν-ευθύνης: «μαζί τα φάγαμε» (ασχολίαστο!).
Προκειμένου όμως για ένα μεγάλο ποσοστό Ηγετών, συχνά παρατηρείται το φαινόμενο να χρησιμοποιείται ένας άλλος πληθυντικός, ο οποίος απέχει παρασάγγας από το επιχειρηματικό και ηγετικό savoir vivre: ο πληθυντικός του εσείς φταίτε για όλα!
Δεκάδες τόνοι μελάνι έχουν χυθεί για να καταγραφούν και να αναλυθούν τα ηγετικά χαρακτηριστικά και καταξιωμένοι επιστήμονες ανά τον κόσμο έχουν αναγάγει τη μελέτη της Ηγεσίας σε έργο ζωής.
Στο «θαυμαστό» κόσμο των Ηγετών όπου η ανάληψη της ευθύνης θεωρείται προαπαιτούμενο, γιατί εμφανίζεται τόσο συχνά το «δάχτυλο που δείχνει τον ένοχο» (ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν είναι ο ίδιος ο Ηγέτης); Οι πραγματικοί Ηγέτες, εκ φύσεως και εκ θέσεως, αποδέχονται τις ευθύνες και δεν συμμετέχουν στο παιχνίδι του «φταιξίματος». Οι πραγματικοί Ηγέτες αποδέχονται την ευθύνη της αποτυχίας και αποδίδουν τα εύσημα της επιτυχίας στους συνεργάτες τους, στην ομάδα τους.
Προτείνω το εξής: να εισάγουμε έναν νέο πληθυντικό... αυτόν της ουσίας... που κάνει συμμέτοχους στις επιτυχίες τους ανθρώπους, τους ανταμείβει ηθικά, τους δεσμεύει, καταστρέφει το φόβο και χτίζει μια κουλτούρα εμπιστοσύνης.
Για τον πληθυντικό της μεγαλοπρέπειας (Pluralis Majestatis) είναι γνωστό ότι στο παρελθόν, πολλοί βασιλείς χρησιμοποιούσαν πληθυντικό για να ανακοινώσουν τις αποφάσεις τους. Για παράδειγμα, η βασίλισσα Βικτώρια της Αγγλίας χρησιμοποιούσε το άρθρο «We» αντί για το «I». Λογικό για ανθρώπους που η εγωπάθειά τους έχει γράψει ιστορία.
Στα φοιτητικά μας χρόνια χρησιμοποιούσαμε τον ενικό της επιτυχίας: «πέρασα το μάθημα». Αλλά την ίδια εποχή, με την ίδια ευκολία εκτοξεύαμε τον ενικό της αδικίας: «με έκοψε». Μια ανώριμη συμπεριφορά σε μια δημιουργική ηλικία.
Εσχάτως, δια στόματος στελέχους της κυβέρνησης, μάθαμε κι έναν άλλον πληθυντικό: τον πληθυντικό της συν-ευθύνης: «μαζί τα φάγαμε» (ασχολίαστο!).
Προκειμένου όμως για ένα μεγάλο ποσοστό Ηγετών, συχνά παρατηρείται το φαινόμενο να χρησιμοποιείται ένας άλλος πληθυντικός, ο οποίος απέχει παρασάγγας από το επιχειρηματικό και ηγετικό savoir vivre: ο πληθυντικός του εσείς φταίτε για όλα!
Δεκάδες τόνοι μελάνι έχουν χυθεί για να καταγραφούν και να αναλυθούν τα ηγετικά χαρακτηριστικά και καταξιωμένοι επιστήμονες ανά τον κόσμο έχουν αναγάγει τη μελέτη της Ηγεσίας σε έργο ζωής.
Στο «θαυμαστό» κόσμο των Ηγετών όπου η ανάληψη της ευθύνης θεωρείται προαπαιτούμενο, γιατί εμφανίζεται τόσο συχνά το «δάχτυλο που δείχνει τον ένοχο» (ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν είναι ο ίδιος ο Ηγέτης); Οι πραγματικοί Ηγέτες, εκ φύσεως και εκ θέσεως, αποδέχονται τις ευθύνες και δεν συμμετέχουν στο παιχνίδι του «φταιξίματος». Οι πραγματικοί Ηγέτες αποδέχονται την ευθύνη της αποτυχίας και αποδίδουν τα εύσημα της επιτυχίας στους συνεργάτες τους, στην ομάδα τους.
Προτείνω το εξής: να εισάγουμε έναν νέο πληθυντικό... αυτόν της ουσίας... που κάνει συμμέτοχους στις επιτυχίες τους ανθρώπους, τους ανταμείβει ηθικά, τους δεσμεύει, καταστρέφει το φόβο και χτίζει μια κουλτούρα εμπιστοσύνης.
Πηγή: hrpro
