Στην αρχή ήταν ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος πολλαπλασιάστηκε και δημιούργησε κοινωνίες. Οι κοινωνίες είχαν ανάγκη από έναν αρχηγό. Και τότε βγήκαν τα ρόπαλα. Έπεσαν πολλές ροπαλιές, άνοιξαν πολλά κεφάλια αλλά στο τέλος επικράτησε ο πιο δυνατός. Αυτός αυτοανακηρύχθηκε αρχηγός και όλοι οι άλλοι σίγησαν και υποτάχθηκαν γιατί φοβόντουσαν τις ροπαλιές. Όταν αυτός γερνούσε και εξασθένιζε, εμφανιζόταν ένας άλλος πιο δυνατός, πιο ρωμαλέος και αφού άνοιγε το κεφάλι του παλιού αρχηγού, τον έσερνε νεκρό μπροστά στο πλήθος και εκείνο τον ζητωκραύγαζε και τον αποδεχόταν σαν νέο αρχηγό μη μπορώντας να κάνει και αλλιώς, επειδή φοβόταν τις ροπαλιές. Αργότερα ο άνθρωπος δημιούργησε τη γλώσσα, τη γραφή, ανακάλυψε τα μέταλλα, τον τροχό και άρχισε να δημιουργεί πολιτισμό.
Τότε στα πολύ παλιά εκείνα χρόνια, αναπτύχθηκε ένας από τους πιο θαυμαστούς πολιτισμούς, ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός. Αυτός τιμάται μέχρι και σήμερα γιατί γέννησε τη φιλοσοφία και τη δημοκρατία. Σε αυτόν τον πολιτισμό έπαψαν πια οι άνθρωποι να επιβάλλονται με τις ροπαλιές αλλά ενέκριναν και ψήφιζαν τον επόμενο αρχηγό τους με βάση το πόσο άξιος ήταν για να υπηρετήσει το κοινό καλό, το συμφέρον του λαού. Ο αρχηγός δεν έπαιρνε την εξουσία για να υπηρετήσει το δικό του προσωπικό συμφέρον, ούτε το συμφέρον των ολίγων, αλλά το συμφέρον των πολλών, δηλαδή το συμφέρον του λαού. Για να τον ψηφίσει ο λαός δήλωνε από την αρχή ποιό θα ήταν το πρόγραμμα του, ποιό θα ήταν το σύστημα του και τι καλό ανέμενε να προκύψει για το λαό. Έτσι ο λαός τον ψήφιζε ως θεματοφύλακα του δικού του συμφέροντος και εκείνος ήταν μεν ο διαχειριστής της εξουσίας αλλά στην ουσία ήταν ο υπηρέτης του λαού. Αν κάποτε αποτύγχανε και δεν μπορούσε να υλοποιήσει τις εξαγγελίες του, υπέβαλε την παραίτηση του και ο λαός ψήφιζε τον επόμενο αρχηγό.
Η νέα Ελληνική κοινωνία καυχιέται ότι έχει δημοκρατία αλλά τα πράγματα έχουν αλλάξει και ξαναγυρίσαμε στις ροπαλιές. Το σημερινό ρόπαλο δεν είναι ξύλινο αλλά μιντιακό. Δηλαδή οι υποψήφιοι για την εξουσία βγαίνουν στα μίντια και ρίχνουν ροπαλιές ο ένας στον άλλο μέχρι κάποιος να πέσει ξερός και να αναδειχθεί ο νικητής. Οι ροπαλιές είναι σχετικά με μίζες, σκάνδαλα, ρεμούλες, εθνικές προδοσίες, διαφθορά και πολλά άλλα. Οι μονομάχοι αλληλοκατηγορούνται και αποκαλύπτουν ο ένας τα άπλυτα του άλλου. Έτσι ο λαός αντιλαμβάνεται ότι και οι δύο είναι διεφθαρμένοι αλλά προσπαθεί να επιλέξει τον λιγότερο διεφθαρμένο. Ο νέος αρχηγός εκλέγεται τελικά με βάση το πρόγραμμα του και τις προεκλογικές εξαγγελίες του, δηλαδή τις υποσχέσεις του προς το λαό για ευημερία και κοινωνική δικαιοσύνη. Στη συνέχεια αλλάζει τελείως και αντί να υπηρετεί το συμφέρον του λαού προσπαθώντας να υλοποιήσει τις υποσχέσεις του, εργάζεται εναντίον του λαού. Κόβει τους μισθούς, κόβει τις συντάξεις, κόβει τις κοινωνικές παροχές και αναγκάζει το λαό σε ένδεια και ανέχεια. Ο λαός εξεγείρεται και του ζητά να φύγει. Ο σύγχρονος αρχηγός όμως δεν φεύγει ισχυριζόμενος ότι τον ψήφισε ο λαός και έχει λαϊκή εντολή, αποσιωπώντας ότι η λαϊκή εντολή ήταν για να υποστηρίξει τα συμφέροντα του λαού και όχι για να τον εξοντώσει. Ο λαός κατηγορείται ότι είναι τεμπέλης, κλέφτης, φοροφυγάς, ανήθικος, διεφθαρμένος. Ο αρχηγός συντάσσεται με αυτή την άποψη αφού προσπαθεί να τιμωρήσει το λαό για να τον συνετίσει. Έτσι ο λαός έρχεται αντιμέτωπος με τον αρχηγό του και το σύστημα που ο αρχηγός με τους προηγούμενους του δημιούργησε, όχι για να στηρίζει το λαό αλλά για να στηρίζει τον ίδιο τον αρχηγό κολλημένο στην καρέκλα της εξουσίας. Σε αυτή την περίπτωση αντιπαλότητας το δίκιο είναι με το λαό που αντί για ειρήνη και κοινωνική ευημερία αναγκάζεται να ζει μέσα στο στρες, το άγχος, το φόβο και την αγανάκτηση. Ο λαός αρρωσταίνει, καταθλίβεται, αυτοκτονεί. Και εδώ έρχεται η ιατρική επιστήμη να δώσει τη λύση. Όχι την πολιτική αλλά την ιατρική λύση που θα κάνει το λαό πιο ανθεκτικό, πιο ψύχραιμο, πιο ικανό να βρει λύσεις και διεξόδους. Στη βίαιη προσαρμογή που καλείται να κάνει ο λαός, υπάρχει η λύση της ενίσχυσης των αμυντικών του μηχανισμών που προσφέρει η ομοιοπαθητική και η βιοανάδραση. Γιατί ο λαός χρειάζεται τις δικές του άμυνες, τη δική του δύναμη μέχρι να κάνει τις αλλαγές που είναι απαραίτητες για να επιβιώσει. Ίσως επαναφέροντας την αρχαία Ελληνική, γνήσια δημοκρατία, όπως του αξίζει, γιατί είναι λαός αγωνιστής με ιστορία και δεν του πρέπει ο εξευτελισμός και η υποτέλεια.
-Άρθρο του ιατρου Σ. Διαμαντίδη αναδημοσιευμένο απο το περιοδικό "Ασφαλιστική Αγορά"
