Με το PSI και το δεύτερο μνημόνιο, έχουμε χάσει τελείως κάθε άλλη έννοια και αξία! Ιδιαίτερα στο χώρο της παιδείας, όπου όλοι καταλάβαμε δυστυχώς, ότι θα ήταν καλύτερα ιδιαίτερα για τα παιδιά του δημοτικού... να έκαναν σχολείο το σπίτι!
Το 80% των δημοτικών σχολείων στην Αττική είναι τυπικά ανοιχτά για να υποδέχονται τους μαθητές ως χώρος πάρκινγκ!
Γιατί αυτό; Πότε ο δάσκαλος είναι άρρωστος, πότε η "κυρία" είναι αδιάθετη, πότε έχουν συνέλευση, πότε αιμοδοσία, πότε τ᾽ένα, πότε τ᾽άλλο, ήρθαν και οι ιώσεις του χειμώνα για τα παιδιά και οι αίθουσες ερήμωσαν! Και από μαθήματα.... άστο καλύτερα!
Μόλις πρόσφατα έφθασαν και τα βιβλία. Αλλά μήπως ήταν απαραίτητα τα βιβλία, ας πούμε, για να μάθουν τα παιδιά της Γ᾽ δημοτικού την προπαίδεια;
Για να μη σας κουράσω με γεγονότα και παραδείγματα, θα αναφέρω μόνο ότι όσοι απ᾽εμάς έχουν παιδιά στα σχολεία, λίγο πολύ γνωρίζουν τι επικρατεί.
Τα δικό μου παιδί πηγαίνει στο 17ο δημοτικό Ηλιούπολης. Σιωπηλά και διακριτικά παρακολούθησα τη εσωσχολική πορεία του μέχρι σήμερα και άκουσα προσεκτικά τις θέσεις των άλλων γονέων. Ίδια άποψη, πλήρη ταύτιση... με τους γνωστούς -μη επιτρεπόμενους- χαρακτηρισμούς!
Και επειδή πληροφορήθηκα ότι και σε πολλά άλλα σχολεία της χώρας επικρατούν παρόμοιες καταστάσεις, ένα έχω να πω "συνάδελφοι" γονείς: Σκύψτε πάνω από τα παιδιά σας... γιατί τα χάνουμε! Δεν είμαστε απλά μόνο γονείς, αλλά και παιδαγωγοί. Μόνο από εμάς εξαρτάται το μέλλον τους. Στις μέρες μας δεν υπάρχει σχολείο, σπουδή, μόρφωση, αθλητική και πολιτιστική παιδεία. Δεν υπάρχει τίποτα! Είναι ένα "ανοιχτού τύπου πάρκινγκ" χωρίς καμιά ασφάλεια και ευθύνη.
Δεν είναι μόνο η ανικανότητα και η αδιαφορία της πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών, δεν είναι μόνο η έλλειψη εκπαιδευτικών μέσων, δεν είναι μόνο η ακαταλληλότητα των κτιρίων. Δεν. δεν. δεν... Είναι η δική μας αδιαφορία, η "εγκατάλειψη" και η ανεμελιά. Αλλά αύριο δεν θα μπορούμε να ισχυριστούμε ότι το εκπαιδευτικό σύστημα ήταν αδρανείς.
